Het RITCS zwaait enkele topcollega's uit!
Bert Beyens
Er zijn weinig mensen die zo vergroeid zijn met het RITCS als Bert Beyens, filmregisseur van de bekroonde kunstfilm “Jan Cox, A Painter’s Odyssey” (1988) en “À la rencontre de Marcel Hanoun (1994). In 1993 werd hij door Stijn Coninx gevraagd om deel uit te maken van de nieuwe vakgroep film op het RITCS. Hij werd Vakhoofd Film, doceerde scenarioschrijven, filmanalyse en filmregie, en begeleidde menig atelier en eindwerk tot zijn aanstelling als directeur in 2001.
De komende 12 jaar zette hij het RITCS binnen en buiten de landsgrenzen op de kaart, en was zelf ook zeer betrokken bij de internationale filmgemeenschap. Zo werd hij In 2008 vice-president van Cilect en president van GEECT In 2014. Hij gaf zelf ook meerdere masterclasses in het buitenland, en nodigde met regelmaat internationale gastsprekers uit in Brussel.
Hij haalde ook de banden met de alumni aan met de oprichting van de 'alumni awards', die nog het best van al omschreven kunnen worden als heuse filmfeesten waarbij het RITCS verenigd werd met het werkveld. De foto’s van de laureaten prijken nog steeds in de wandelgangen van onze campus, waar ook Bert zijn nalatenschap nog lang voelbaar zal zijn.
Edwin Brys
Het mag duidelijk zijn: Edwin Brys is dan misschien van postuur niet groot, maar als radiomaker en mentor is hij niet minder dan een reus. Hij hield en houdt tot op de dag van vandaag de vinger aan de pols van alles wat met radiodocumentaire te maken heeft. Zijn mateloze expertise en vele contacten deelde hij genereus met vele generaties radiomakers, uit binnen- en buitenland. Hij en De Radio hadden een innige band en zoals in elk goed huwelijk gaven ze elkaar het beste van zichzelf. Zo bracht de microfoon hem op bijzondere uithoeken van onze planeet. In de jungle van Suriname spreken ze bijvoorbeeld nu nog steeds over die kleine charmante gentleman die hen jaren geleden kwam interviewen. (En dan hebben ze het voor alle duidelijkheid niet over Luc Haekens, de radiobastaard die Edwin met veel zorg en liefde heeft grootgebracht... )
Het gesprokkelde materiaal boetseerde Edwin regelmatig tot prijswinnende producties, waarmee zijn talent als verhalenverteller de meer dan verdiende erkenning kreeg.
En zoals gezegd, zijn radiowijsheid deelde hij met veel plezier met collega's en studenten. In alle jaren is er niet één radiostudent geweest die nog maar één kritische bedenking over Edwin of zijn lessen kwam maken. En hij heeft veel studenten zien passeren... vaak in de Dansaertstraat 70 voor de lessen. Maar als promotor sprak Edwin liever af in een ander kader: de Paon Royal en de Grand Café aan de beurs leenden zich bijvoorbeeld uitstekend tot het betere mentorschap.
Ook als collega had Edwin vaak de wijsheid in pacht. Tijdens vakgroepvergaderingen konden we vaak vertrouwen op Edwins nuchtere en juiste kijk op complexe vraagstukken. En als hij ons niet tot inzichten bracht, dan wel aan het lachen met één van zijn guitige opmerkingen.
Stijn Coninx
Stijn Coninx, zelf een RITCS-alumnus filmregie, zetelde al een tijdje in de toenmalige raad van bestuur van het RITCS onder het directeurschap van Frank Roos, toen hij in 1992 tot artistiek directeur werd aangesteld met het doel de opleiding een nieuw elan te geven. Samen met een dynamische groep mensen uit de filmpraktijk vormde hij de vakgroep regie, waarbij ze binnen de opleiding regie – fictie meer ruimte gaven aan workshops, ateliers en gastdocenten, die op die manier een essentieel onderdeel werden. Stijn doceerde filmregie en werd tevens aangesteld als vakhoofd Film, een functie die hij tot einde maart 2021 zou blijven vervullen.
Daarnaast is hij ook altijd actief gebleven als getalenteerd en gevierd filmregisseur. Op zijn palmares staan menig succesvolle en bekroonde films zoals “Hector” (1987), “Licht” (1998), “Marina” (2015), “Niet Schieten” (2019) en uiteraard “Daens” (1992), waarvoor hij een Oscarnominatie in de wacht sleepte. Stijn was onmiskenbaar geliefd bij de studenten, en onder zijn vakkundige supervisie studeerden vele getalenteerde regisseurs af.
Jan Keymeulen
Jan studeerde af aan het RITCS in de jaren ‘70. Vanaf toen werd zijn slogan ‘Het leven is een avontuur’ (wat hij ook steeds aan de studenten meegegeven heeft) steeds meer waarheid. Hij heeft zowel in België als in Nederland een heel repertoire opgebouwd, zowel als regisseur als scenarist van verschillende langspeelfilms en TV-series. Denk hierbij aan Simon en Sarah, De Baanbrekers en Lisa, in 1996 ook genomineerd op het Nederlands Filmfestival.
Toen iemand hem onlangs iemand vroeg ‘Hoe voelt het nu om op pensioen te gaan?’, antwoordde hij heel vrolijk: ‘Ik ga niet op pensioen, want ik heb nooit gewerkt. Ik heb enkel maar gespeeld: ik heb zélf gespeeld, ik heb gespeeld met acteurs én ik heb gespeeld met poppen. Wat een geschenk heb ik toch gekregen!’. Dit spelen, creëren, én het kind dat altijd in Jan zal blijven schuilen, vinden we terug in de passie die hij gelegd heeft bij het ontwikkelen van concepten en het regisseren van Booh en Wawa en zijn onvergetelijke avonturen bij Sesamstraat.
Als vakhoofd van de opleiding Televisie ging hij mee in de waanzinnigste projecten die de studenten hem aanboden en vond hij het zijn taak hen te triggeren, hen grenzen te laten verleggen, om hen te vormen naar weerbare individuen, onderweg, want: het leven is en blijft een avontuur!
Vinciane Lowie
Vinciane was docente grafische technieken en modelschetsen. En als we zeggen dat er een legende de afdeling van Animatiefilm verlaat en we haar enorm hard zullen missen, dan overdrijven we niet.
De vele tekeningen en teksten die door de studenten en alumni ingezonden zijn naar aanleiding van haar pensioen, zijn hier het bewijs van. Deze werden gebundeld in een prachtig boek en aan haar gegeven als afscheidscadeau. Deze vatten perfect samen wat Vinciane voor de afdeling heeft betekend.
Ze stond altijd klaar voor de studenten en begeleidde hen met hart en ziel. Voor velen was ze de mama van de afdeling.
Ze motiveerde de studenten om te blijven zoeken, te experimenteren en hun grenzen te verleggen. Ze stond steeds klaar voor feedback en advies of gewoon voor een gezellige babbel.
Ze was een fantastische collega waarbij je altijd terecht kon en was een van de steunpilaren van de afdeling.
Marc Lybaert
Marc Lybaert studeerde zelf theaterregie aan het RITCS en kende een bloeiende carrière als regisseur van talrijke televisieseries voor de BRT en VRT, zoals “De Bossen van Vlaanderen”, “Niet voor publikatie”, “Recht op recht” en “Heterdaad”. Marc is ook oprichter en artistiek bezieler van het jaarlijkse festival Theater aan Zee in Oostende
Al tijdens en lang na zijn carrière als regisseur, was Marc een gedreven docent Regie op het RITCS. Hij was ook enkele jaren opleidingshoofd van de academische BA/MA Audiovisuele Kunsten en later ook vakhoofd TV. Hij bleef tot op heden promotor van de eindwerken van Masterstudenten TV en de laatste jaren begeleidde hij de ateliers Fictie in de 3 bachelorjaren van de nieuwe afstudeerrichting Regie.
Hij zal herinnerd worden als een zeer loyale medewerker, met een onvermoeibare inzet en groot engagement voor de school. En vooral ook als een docent die zijn studenten vleugels gaf, die hen steeds bijstond om hun dromen te verwezenlijken, zelfs na hun opleiding, en hen het volste vertrouwen gaf in hun ideeën en visie.
Marc Naesen
Marc is een RITCS-alumnus Beeld-Geluid-Montage (BGM) RITCS, en werkte als fotograaf, cameraman en director of photography. Hij doceerde camera en cinematografie aan het RITCS, en over de jaren heen is het maar al te duidelijk geworden hoeveel liefde hij heeft voor het camerawerk en hoe gepassioneerd hij zijn kennis probeert over te brengen naar de studenten.
Maar naast een gepassioneerd cameraman, fotograaf en lesgever is Marc vooral een levensgenieter, een bon vivant. Iemand die enorm houdt van opera en nog meer van lekker eten. ’s Morgens stelt hij steevast de vraag “Wat gaan we deze middag eten?”, en we vragen ons soms af of hij wel een brooddoos kent.
Verder is Marc de man van de anekdotes, die volgens ons niet 1 maar 3 verschillende levens heeft. Hij heeft al velen onder ons geïnspireerd en vermaakt met zijn vele verhalen en tips en tricks, en we vermoeden dat hij dat ook na zijn pensioen zal blijven doen.
Ann Olaerts
Ann Olaerts volgde op 1 januari 2016 Dieter Lesage op als directeur van het RITCS. Olaerts zette in op verbinding tussen de School of Arts en de lokale en internationale context van de hoofdstad waarin de school gelegen is. Zo stond ze aan de wieg van de ‘inbrusselingsweek’, het verplicht inburgeringstraject voor eerstejaars, en plaatste ze thema’s als inclusie en diversiteit voor het eerst op de agenda. Toen de cultuursector getroffen werd door de besparingen zette ze de deuren van de school open voor het studentenprotest ‘State Of The Arts’. Ze gidste het instituut door een paar belangrijke hervormingen en onder haar beleid maakte het RITCS werk van een educatieve opleiding in de kunsten.
Jan Roets
Jan en het Nederlands zijn bloedbroeders. Zijn hele professionele leven speelde hij en liet hij mensen wandelen in de velden en klanken van deze taal. Zijn passie bracht hij de laatste jaren ook mee naar het RITCS waar hij de stemtraining verzorgde bij de spelers.
Naast docent was hij ook een luisterend oor voor veel studenten en hield hij steeds de vinger aan de pols van de opleiding. De kwaliteit van de opleiding en het algemeen wedervaren van de studenten lagen hem nauw aan het hart. Deze passie was een grote meerwaarde voor de opleiding, en we zullen hem dan ook missen. Bedankt Jan!
Ward Rooze
Als acteur en maker heeft Ward het grootste deel van zijn professioneel leven veel aandacht gegeven aan de pedagogie. Generaties toonaangevende kunstenaars en mediafiguren zijn bij hem op de kunsthumaniora in Brussel gepasseerd. Hij vervoegde de laatste 10 jaar de theaterafdeling. Zijn bevlogenheid op de vloer inspireerde acteurs in hun kunstenaarschap. Hij was een mentor voor vele jonge docent-collega’s en wist in overleg altijd terug te keren naar de essentie van het leven en het toneelspel. Wards empathische betrokkenheid naar de studenten en zijn verbondenheid binnen de theateropleiding, waarbij hij samenwerking tussen de verschillende afdelingen vooropstelde, blijft ons bij.
Ward heeft een prachtige tuin die hij ook openstelde voor de vakgroepvergaderingen. Een tuin met struiken die geuren en bomen die tegen de eeuwigheid aanleunen. We gaan de Ward-tuin missen. Ward, we zien jou nog dansen met studenten en docenten, na een marathonweekend vol solo’s. Bedankt voor je energie, voor zoveel onvermoeibare inzet!
