Bibi Van Lieshout, masterstudente Acteren, blikt terug op een bewogen schooljaar.
In ons masterjaar heb je drie grote projecten: je stage, je monoloog en de gezamenlijke afstudeervoorstelling. Zo'n eindproject is heel fijn en bijzonder omdat je na een jaar weer met je klas samenkomt op de vloer. Dit jaar leek dat even door Covid in het water te vallen, maar godzijdank is het afgelopen juli toch gelukt.
Soms repeteerden we op afstand, of buiten onder een boom. We hadden geen kostuums of atributten. Enkel elkaar en onze verbeelding.Ergens wel schoon, genoodzaakt door Covid, terug naar een bepaalde essentie. Met Herwig Illegems aan onze zijde als regisseur, hanteerden we een hele vrije, losse vorm van spelen waardoor we direct de vloer op konden en echt sámen aan de slag waren.
Dat was een verademing na het maken van mijn monoloog. Een fijne zoektocht, maar een uitdaging in mijn makerschap. Alleen is maar alleen. Ik heb mijn voorstelling zelf geschreven en gebaseerd op een fotoboek: 'Café Lehmitzh'. Foto's van stamgasten in een bar in Hamburg in de jaren 70. Ik schreef drie personages en speelde ze alle drie zelf. Bijna een schreeuw van een collectievenliefhebber om medespelers op de vloer te hebben, maar het toch alleen doen (met geweldige hulp van coaches, regisseurs en klasgenoten) was ergens ook een overwinning.
Helaas was vanwege de absurditeit van Covid onze première meteen ook ook onze dernière. Begin maart zijn drie monologen geboren, samen met publiek. De rest van de klas (die het weekend daarop in première zouden gaan) heeft helaas nooit kunnen spelen. Dat is natuurlijk heel triest en ik merk de laatste maanden bij veel vrienden en collega's om me heen dat harde werk en de mooie projecten lijken op te lossen en verdwijnen in de onmogelijkheid van deze tijd.
Daar sta je dan, aan het begin van je carrière, waar je met al je onzekerheid en goeie moed je vleugels uit wilt slaan, midden in een pandemie.
Het RITCS heeft me geleerd dat er altijd vebinding gevonden kan worden. Dat er altijd verhalen zijn, om verteld te worden. Het is moeilijk, maar gestaag gaan we door. Eindelijk, na maanden van onzekerheid, zijn er weer wat lichtpuntjes en mooie projecten in het verschiet. Ik probeer mijn hoop te doseren, maar ik ben weer aan de slag!
En hopelijk kan ik over een tijdje weer volle bak spelen. Dat waar ik voor gestudeerd heb, dat waar ik van hou.
Liefs,
Bibi
