In het kader van het slotfestival LICHTING RITCS vertelt Léonie van Egmond, eindejaarsstudente Montage, over de emotionele puzzel die ze legt tijdens het monteren.
Voor je opleiding montage aan het RITCS heb je camera gestudeerd in Nederland. Waarom heb je die switch van studie en land gemaakt?
Mijn cameraopleiding was heel algemeen, en bovendien heb ik daarin ondervonden dat ik veel te ongeduldig ben om een camera te bedienen. Als je gaat filmen moet je heel perfectionistisch zijn bij het bepalen van het kader, de belichting, enzoverder.
Bij montage daarentegen moet je snel beslissingen kunnen maken, en daar ben ik een stuk beter in. Je moet knippen en plakken op basis van formaat, gevoel of ritme om te komen tot een goeie structuur. Die puzzel leg ik graag. Na drie jaar kan ik zeggen dat ik aan het RITCS echt een vak heb geleerd.
Welke projecten monteer je het liefst?
Ik hou heel erg van slice of life-achtige dingen die je puur op emotie monteert. Met de keuze voor een bepaalde beeldgrootte of net die extra blik erbij kan je als monteur bepalen hoe je die emotie het best laat overkomen.
Het liefst van al monteer ik documentaires, maar ik heb ondervonden dat ik realistische fictie ook heel interessant vind. Zo zijn alle bachelorproeven die ik gemonteerd heb psychologische portretten waarbij je veel vrijheid krijgt in de montage. Als editor ben je dan een soort tweede regisseur die met een frisse blik het verhaal opnieuw creëert.
Ga je weer de oversteek maken naar Nederland nu je afgestudeerd bent?
Ik ga stage lopen bij Saskia Kievits, een Nederlandse monteur die bekend is van de documentaire Fucking Perfect over Sergio Herman. Zij heeft een klein bedrijfje in een heel mooi pand in Amsterdam met een eigen studio.
Tijdens mijn stage mag ik meelopen met het project Oesters, over het menselijk verlangen. Aangezien een duidelijke narratieve structuur ontbreekt, belooft dat een ingewikkeld maar leerrijk proces te worden.
